دویست
سال پس از اینکه ناپلئون بناپارت آخرین شکست نظامی خود را متحمل شد، محل
تولدش بنام کورسیکا، سرسختانه در واترلوی ِفرهنگی خود مقاومت می‌کند. هرچند
این جزیرهٔ مدیترانه‌ای پیوندهای تاریخی عمیقی با ایتالیا دارد و تنها از
سال 1769 بخشی از فرانسه شده‌است، 300000 نفر جمعیت ساکن در آن همچنان
پُرغرور به فرهنگ منحصربفردشان افتخار می‌کنند، از جمله زبان کورسیکایی که
غنی از ضرب‌المثل است. اما اهالی آن همواره در تلاش هستند تا این میراث را
در مقابل صنعت توریسم و تاثیرات آن که محیطها را یکسان و یکنواخت می‌کنند
همچنان جذاب و درخشان حفظ کنند.
خوشبختانه، اکثریت جمعیت سه میلیونی که
سالانه از این جزیره بازدید می‌کنند بدلیل لذتهای انکارناپذیر ساحل یا لذت و
هیجان بازدید از عمارت تاریخی بناپارت در شهر Ajaccio به این جزیره سفر
می‌کنند. اینها همگی باعث می‌شوند که قسمتهای کوهستانی داخلی جزیره عمدتا
دست نخورده باقی بمانند. Jean-Sebastien Orsini رهبر گروه کُر پلی‌فونیک در
شهر کوهپایه‌ای Calanzana توصیه می‌کند «به قسمتهای داخلی بروید، آنگاه
روح کورسیکا را خواهید دید».
باغهای زیتون و روستاهای آرام روی
دامنه‌های شیب‌دار و دره‌های دورافتادهٔ بخشهای داخلی بصورت خالهایی دیده
می‌شوند، که قسمتهای گسترده‌ای از آنها در ناحیه پارک طبیعی Corse محافظت
می‌شوند و این پارک بیش از 40 درصد از این جزیره را در بر می‌گیرد. کوره
راههای مخصوص ِپیاده‌روی جنگلهای بلوط و کاج را به هم ارتباط می‌دهند. در
روستاها، با اهالی کورسیکا روبرو می‌شوید که هنوز عمیقا به این ضرب‌المثل
از کریستوفر هال اعتقاد دارند «وقتی زبانی سکوت می‌کند، مردم می‌میرند».
منبع: سفربانک